Έβρεχε χθες το μεσημέρι καθώς κατέβαινα από Κηφισιά προς Αθήνα εκεί στο Μαρούσι όταν έστριβα να μπω Αττική Οδό για Πειραιά. Πολύ δυνατή βροχή έπεφτε πάνω στο αμάξι και χτυπούσε τις λαμαρίνες, τον ουρανό, τα τζάμια… Οι υαλοκαθαριστήρες δεν προλάβαιναν να καθαρίσουν τα νερά. Οι οδηγοί ανάλογα με τον τύπο του αμαξιού τους προσπαθούσαν να δουν το δρόμο, τους συνοδηγούς, τα διπλανά αμάξια που εμπόδιζαν την κυκλοφορία, άλλοι με αναμμένα φώτα, άλλοι με σβηστά, άλλοι βιαστικοί και αγχωμένοι, άλλοι χαλαροί, άλλοι εκνευριστικοί και ανάγωγοι. Οι βροχές τις τελευταίες μέρες πέφτουν σ’ όλη την Ελλάδα και σκεφτόμουνα ότι θα ποτιστεί η ξεραμένη γη, θα «ξυπνήσει» τους σπόρους στα λιβάδια, θα πρασινίσει τη φύση, θα «κρυώσει» τους τόπους, θα φέρει χιόνια και κρύα, θα «ζωντανέψει» τα περιβόλια και τους κήπους, θα προετοιμάσει σπαρτά, θα χορταριάσει χωράφια για να βοσκήσουν «ζωντανά»… Θα γίνουν οργώματα και θα σπείρουν κάποιο βίκο, σιτάρια και γρασίδια. Θα γίνουν περιποιήσεις σε φυτώρια, θα σπείρουν αρακά, σπανάκια και πρώιμα κηπευτικά, καθώς και άνθη για βιολέτες και πανσέδες. Αναταράζεται η φύση μετά τις πρώτες βροχές και προετοιμάζεται για την άνοιξη, ρίχνοντας τα παλιά φύλλα και φορέματά της…
Οι υαλοκαθαριστήρες «αγκομαχούσαν» να διώξουν τα νερά και θυμήθηκα την εφευρέτριά τους, την Μαρία Άντερσον που μια κρύα βροχερή μέρα του 1902 βγήκε μιας βόλτα με το τραμ στη Νέα Υόρκη όπου της ήρθε η έμπνευση να σχεδιάσει τον πρώτο υαλοκαθαριστήρα. Προσπαθούσε απεγνωσμένα ο οδηγός του τραμ να δει μέσα από το τζάμι και γύρω κάποιοι άλλοι οδηγοί κατέβαιναν από τα λιγοστά τότε αμάξια να καθαρίσουν τα τζάμια από το χιόνι και τη βροχή. Τότε της «μπήκε» η ιδέα ότι υπάρχει κάποια λύση για πιο άνετη και ασφαλή οδήγηση. Ως τότε είχαν γίνει κάποιες προσπάθειες για να λυθεί το πρόβλημα «ορατότης» και μερικοί έβαζαν κρεμμύδια και πατάτες και καρότα να εξατμίσουν το νερό, άλλοι έφτιαχναν «σπαστά» τζάμια σε χωρίσματα για να τα σπρώχνει ο οδηγός, άλλοι κατέβαζαν τελείως τα τζάμια αλλά κρύωναν και βρεχόνταν.
Η Μαίρη Άντερσον σχεδίασε διάφορους μηχανισμούς και τέλος κατάφερε να φτιάξει ένα μηχανισμό όπου θα ρυθμιζότανε από το εσωτερικό του αμαξιού και θα καθάριζε το παρμπρίζ. Έφτιαξε ένα μοχλό που θα έθετε σε κίνηση ένα βραχίονα που θα απομάκρυνε το χιόνι και νερά βροχής. Κατοχύρωσε την εφεύρεση το 1905 και πήγε σε μια εταιρία καναδική να πουλήσει τα δικαιώματα. Όμως ΑΠΕΡΡΙΨΑΝ το αίτημά της πιστεύοντας ότι ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΑΞΙΑ! Δυστυχώς και το ευρύτερο κοινό το σχετικό με αυτοκίνητα την χλεύασε!
Κάποιοι, και ήταν πολλοί, πίστευαν ότι η κίνηση των υαλοκαθαριστήρων θα εμπόδιζε την προσοχή του οδηγού! Η Άντερσον απογοητεύτηκε, άφησε στην άκρη την άδεια ευρεσιτεχνίας που έληξε η ισχύς της. Δέκα χρόνια μετά, το 1916 κάποιος άλλος κατασκεύασε τους πρώτους αυτόματους υαλοκαθαριστήρες (ως τότε ήταν χειροκίνητοι) και έγινε πλούσιος! Από το 1916 όλα τα αυτοκίνητα κατασκευάζονται με υαλοκαθαριστήρες πάνω στην ιδέα της Άντερσον που την πρωτοδιάβασα στο βιβλίο του Ι. Πρωτοπαπαδάκη «Ποιος γελάει τώρα;»
Είναι και σήμερα άνθρωποι που γελάνε και χλευάζουν συνανθρώπους και συναδέλφους που αγωνίζονται να διαδώσουν ιδέες και καλυτερεύουν τη ζωή μας. Μια ιδέα, είναι η ιδέα της ασφάλισης όπου με λίγα χρήματα (ασφάλιστρα) εξασφαλίζεις περισσότερα χρήματα σε μια ώρα ζημιάς ή προβλημάτων υγείας. Όλοι οι ασφαλιστές γνώριζαν αυτή την πικρή γεύση του χλευασμού για την ασφάλιση από ένα μέρος συνανθρώπων μας. Δεν πιστεύουν όλοι στην ασφάλιση και κάποιοι είναι και εναντίον της ιδέας που θυμίζει αυτούς που «χλεύαζαν» την Άντερσον λέγοντας ότι οι υαλοκαθαριστήρες «εμποδίζουν» τον οδηγό.
πηγή:next-deal
